Дзяўчына пад дажджом


Над лесам, над садам дзікім
Дожджык забалбатаў,
І успыхнулі раптам гвазьдзікі
У нетрах абмытых траў.
Цёплыя кроплі скачуць
Па залацістай лазе;
Дожджык – "царэўна плача",
Сонца ў кожнай сьлязе.
Зь нізкай цёплай адрыны,
Учуўшы ласкавы капёж,
Ў лёгкай сукенцы дзяўчына
Выбегла проста пад дождж.
Кроплі яе цалавалі
Палка, пяшчотна, да сьлёз,
Вусны дзяўчыны хапалі
Срэбра зь ясных нябёс.
Дожджык зрабіў сваё цуда,
Ён абляпіў, як мог,
Плечы, маленькія грудзі,
Гнуткія лініі ног.
Бэзам з садоў павявала,
Вечна хацелася жыць.
Дзяўчына ад шчасьця сьпявала.
Стронцый быў у дажджы...
Вершы.ru
Метки
разлука свобода ожидание прадник боль песня счастье прощание без тебя пустота крик тоска слезы любовь тепло свет мечта унижение ты одиночество разбитая любовь устал пустота в душе смерть мы видение планета солнышко страх идеал Чайка время Земля он ночь детидетей встреча поцелуй я грусть радость холод признание в любви грусь чудо музыка рождение зима грустно судьба
а кто автор этого стихотворения?
очень нужно знать
Уладзімір Караткевіч